Αφού δεν τα βγάζουν τα κανάλια στη φόρα (προτίμηση δείχνουν στο νέο τιγράκι που γεννήθηκε στο ζωολογικό κήπο του Χονγκ Κονγκ), θα τα βγάζουμε εμείς!!!! Αίσχος!!!
6 Φεβρουαρίου, 2008
21 Ιανουαρίου, 2008
Αγαπημένοι μου φίλοι, έχω να δηλώσω ότι ο κόσμος πιστεύει ότι συμφέρει. Σώπα βρε Κατερινάκι θα μου πεις, τώρα ξύπνησες; Και όμως κάθε φορά μου κάνει την ίδια εντύπωση. Δε μπορώ να το συνηθίσω! Και ελπίζω να είναι καλύτερα έτσι. Αλλά ο κόσμος κύριοι είναι ότι να’ναι. Είτε είσαι στην Ελλάδα, είτε είσαι στην Ουγκάντα, είτε είσαι στη Γλασκώβη.
Η αλήθεια δε μετράει. Το ότι γνωρίζεις την αλήθεια πάλι δε μετράει. Μετράει τι θα έρθει να σου πει ο κάθε άσχετος κακοπροαίρετος ότι ξέρει/ άκουσε/ του είπαν για σένα. Ξύπνα τώρα λέμε! Την αλήθεια την ξέρεις. Γιατί αφήνεις άσχετους να σου λένε ποιά είναι η ζωή σου;
Μόνο για να μην πάρεις ευθύνη για τις πράξεις σου. Γιατί είναι πιο εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους για εκείνα που δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε στη ζωή μας. Γιατί η αυτογνωσία και ο αυτοσεβασμός έχουν γίνει μουσειακά κομμάτια…Μα πού πάμε με αυτά τα μυαλά τέλος πάντων;
8 Δεκεμβρίου, 2007
Στις 23-26 Νοεμβρίου βρέθηκα στο Λονδίνο για δουλειές…(καλά…λέμε τώρα!). Πέρασα καταπληκτικά και ήταν ένα από τα πιο ωραία Σαββατοκύριακα που είχα ποτέ. Από το όμορφο και παραδοσιακό ξενοδοχείο στο South Kensington, την καταπληκτική πίτσα στο εστιατόριο Strata, και το υπέροχο δείπνο την Κυριακή βράδυ στο Daphne’s, όλα είχαν κάτι το ξεχωριστό και μου έμειναν αξέχαστα.
Εκείνο όμως που θα θυμάμαι καλά είναι η θεατρική παράσταση «Όλα για τη μητέρα μου» που ήταν μεταφορά της ταινίας του Πέδρο Αλμοδοβάρ στο σανίδι. Μια καταπληκτική παράσταση, πολύ καλή σκηνοθεσία, με φοβερά σκηνικά και πολύ καλούς ηθοποιούς (ιδιαίτερα η ηθοποιός που έπαιζε την Αδράγο-μιλάμε για πολύ γέλιο). Τέλος πάντων…Στο διάλειμμα λοιπόν διακρίνω δυό σειρές μπροστά μου έναν τυπάκο με τρελό μαλλί, φριζάρισμα αξεπέραστο θα έλεγα. Και λέω μα κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει…Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ!!! Εννοείται ότι δεν έχασα ευκαιρία. Πήγα, του μίλησα και να το ντοκουμέντο μου για να θυμάμαι τη σύντομη συνάντησή μας:
Υ.Γ. Μήπως κανείς μπορεί να μου πει τι γράφει στη δεύτερη γραμμή;
5 Δεκεμβρίου, 2007
Άντε γιατί πολύ αέρα έχουμε πάρει!
31 Οκτωβρίου, 2007
Μέσα στο μακό σου που γράφει «Life is Good» κάτω από ένα γελαστό μουτράκι
Mέσα στην αγκαλιά σου τη γεμάτη από έρωτα
Mέσα στη μυρωδιά σου που με γεμίζει πόθο
Στις χούφτες που με άρπαξαν
Στα χείλη που με φίλησαν
Μέσα στη δύναμη από το βλέμμα σου….Εκεί μέσα ζω…Τη ζωή που πάντα περίμενα…Νιώθοντας γαλήνη πια γιατί με προστατεύεις τόσο.
Ο έρωτας είναι τέχνη…και πώς να γυρίσω πίσω στο λίγο των ανθρώπων;
7 Οκτωβρίου, 2007
(Yanni-Until the last moment)
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ’ αντάρτες απόμαχους
Από τι να ‘ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να ‘ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό…
(Το Μονόγραμμα V, Οδυσσέας Ελύτης 1971)
29 Σεπτεμβρίου, 2007
Ονειρεύομαι μια πρωινή ποδηλατάδα. Ανεβασμένη σε ένα ποδήλατο κλασσικό ολλανδικού τύπου, να σπρώχνω τα πετάλια ανέμελα στα μονοπάτια ενός καταπράσινου πάρκου. Να νιώθω το αεράκι χάδι στα μαλλιά μου, να ζω το τοπίο σα να ανοίγω τα μάτια για πρώτη φορά. Ορθοπεταλιές δίπλα στο ποτάμι…Ορθοπεταλιές και χαλάρωση.
Διάβασα την έρευνα του περιοδικού ‘Κ’ από την εφημερίδα Καθημερινή με τίτλο ‘Πότε η Ελλάδα θα μάθει ποδήλατο;’ Φαίνεται λοιπόν ότι ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη έχει υιοθετήσει το ποδήλατο ως μόνιμο μεταφορικό μέσο σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της (28% στην Ολλανδία), στην Ελλάδα μόνο το 5% του πληθυσμού χρησιμοποιεί το ποδήλατο καθημερινά ενώ το 28% θα ήθελε να χρησιμοποιεί το ποδήλατο πιο συχνά. Τί φταίει λοιπόν;
Το Κράτος είναι η πρώτη και η εύκολη απάντηση. Όντως δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι, και είναι αρκετά επικίνδυνο να οδηγείς ποδήλατο στο κυκλοφοριακό χάος των ελληνικών μεγαλουπόλεων. Δε γίνεται όμως να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Όντως το κράτος δεν είναι οργανωμένο και έχει μελέτες για τέτοιου είδους ανάγκες. Ακόμα και αν η μελέτη υπάρχει, δεν εφαρμόζεται. Για διάφορους λόγους….
Η λύση είναι μια πλέον αν θέλουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη μιζέρια. Η πρωτοβουλία των πολιτών. Έχουμε δύναμη! Νομίζουμε ότι επειδή ρίχνουμε την ψήφο μας κάθε 4 χρόνια, κάναμε το καθήκον μας ως πολίτες; Και μετά τα φορτώνουμε στον κόκορα και ρίχνουμε την ευθύνη στο κράτος και στους άχρηστους που μας κυβερνάνε. Θέλεις να αλλάξεις τον τρόπο που ζεις; Πρέπει να δράσεις! Δείτε λοιπόν μια ωραία πρωτοβουλία των πολιτών και υποστηρίχτε την! Και ας φροντίσουμε να πάρουμε παρόμοιες πρωτοβουλίες και για άλλα θέματα…Καλή επιτυχία!
4 Σεπτεμβρίου, 2007
Η Κέρκυρα, η δικιά μου Κέρκυρα, η δικιά μου πατρίδα, μπήκε στην Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO. Η δικιά μου Κέρκυρα, η γεμάτη από δένδρα, φύση, χρώματα και θάλασσα. Η Κέρκυρα που έζησα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, εκείνη που μεγάλωσα σωματικά και συναισθηματικά, εκείνη που αναζήτησα και επέστρεψα και εκείνη που άφησα.
Εκείνη που γεύτηκα, δίψασα, κολύμπησα, περπάτησα, ονειρεύτηκα και ερωτεύτηκα. Εκείνη που έκλαψα, έχασα, απελπίστηκα και χάθηκα. Όλα εκείνη. Όλα εκεί…
Η Κέρκυρά μου πονάει και εκείνη. Ζητάει αγάπη, φροντίδα, προσοχή. Και κανείς δεν την ακούει. Μα πώς δεν βλέπουν τόση ομορφιά; Τόση ομορφιά να χάνεται στις πολιτικές μικρότητες; Τόση ομορφιά πνιγμένη στη βρωμιά; Στα σκουπίδια; Και κανείς να μην κάνει κάτι;
Μπήκαμε στην UNESCO. Μα αν θα μείνουμε αμφιβάλλω. Όχι με αυτήν την νοοτροπία. Η Κέρκυρά μου ζητάει αγάπη. Όπως όλα. Αν όλοι αρχίζαμε να αγαπάμε γύρω μας, λίγο μόνο λίγο. Θα γίνοταν όλα τόσο πιο όμορφα. Τόσο πιο απλά…
http://whc.unesco.org/en/list/978
25 Αυγούστου, 2007
Φώτο: Εφημερίδα «Το Έθνος»
Ευτυχώς που είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί αλλιώς θα είχαν εισβάλλει οι Τούρκοι!
Αναζητωντας την Ιθακη... 