Ανοίγω τους χάρτες της ψυχής. Σχεδιάζω πορεία. Έτσι κάνω αρχή, για ένα πλάνο που σίγουρα θα αλλάξει. Λόγω καιρικών συνθηκών, διαθεσιμότητα πτήσεων, δωματίων, διάθεσης…Πουθενά δεν είναι σπίτι. Και όλα είναι αναζήτηση φωλιάς. Γι’αυτό και τόσες αλλαγές, τόσα ταξίδια. Όποτε νιώθω ότι βαλτώνω, ότι βλέπω τα όρια, ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτε παραπέρα, όποτε απογοητεύομαι. Λένε ότι οι αλλαγές είναι πάντα για καλό. Έτσι είναι και για μένα. Φοβάμαι μόνο μήπως συνηθήσω σε μια ζωή γεμάτη αλλαγές, μήπως δεν μπορέσω να μείνω σε έναν τόπο παραπάνω από 2-3 χρόνια. Πάει δεκαετία πια από τότε που έκανα την αρχή των αλλαγών στη ζωή μου. Από τότε που άρχισα να σπουδάζω δηλαδή. Και δε ξέρω πού πραγματικά θέλω να μείνω. Ίσως γιατί δεν είναι αυτό που μετράει μέσα μου. Μετράνε πιο πολύ οι άνθρωποι που θα έχω γύρω μου, ο πολιτισμός που κουβαλάει ο τόπος και τέλος η γενικότερη συναισθηματική μου κατάσταση. Ίσως και αυτά τα τρία να μου περιορίζουν τις επιλογές. Και αυτό δεν είναι αρνητικό.

Φοβάμαι πάντα πριν κάνω κάθε αλλαγή. Και γι’αυτό προσπαθώ πάντα να έχω αλεξίπτωτο πριν την ελεύθερη πτώση. Αυτό σημαίνει δυστυχώς ότι πράγματα που λαχτάρησα για τον εαυτό μου δεν τα διεκδίκησα ποτέ, φοβούμενη να πέσω χωρίς αλεξίπτωτο. Τα χρωστώ στον εαυτό μου, καίγομαι μέσα μου, τα κουβαλώ σε κάθε αναπνοή μου, τα ζω σε κάθε πρώτο αντίκρισμα της μέρας. Προσπαθώ να βρω αλεξίπτωτο για να τα ζήσω. Και όμως ίσως για τα πιο μεγάλα πράγματα της ζωής δεν υπάρχουν αλεξίπτωτα.

Και λέω τώρα να πέσω ή θα γκρεμοτσακιστώ; Και αν γκρεμοτσακιστώ θα αξίζει τουλάχιστον τον κόπο(και τον πόνο); Αν δεν πέσω, θα αντέξω να ζω με αυτή τη φωτιά; Τη γνώση και τη συνειδητοποίηση ότι άλλη μια μέρα πέρασε χωρίς να είμαι αληθινή στον εαυτό μου; Στις ανάγκες μου; Μήπως περιμένω τελικά να πάρει άλλος την ευθύνη για μένα; Να με σπρώξει δηλαδή. Ώστε να μην πέσω με όλο το βάρος της απόφασης. Να κρατάει εκείνος το μισό. Μήπως και η πρόσκρουση είναι πιο αναίμακτη. Είμαι μάλλον δειλή. Να θέλω να πάρουν άλλοι την ευθύνη για τις δικές μου ανάγκες. Θα τη βρω την άκρη. Όπως πάντα. Ελπίζω όμως να μη βάλω για άλλη μια φορά τις ανάγκες μου στην άκρη. Λόγω άλλων προτεραιοτήτων…

«Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει…» Οδ. Ελύτης